ip address 

        

ip address คือ เลขรหัสประจำคอมพิวเตอร์ที่ต่ออยู่บนเครือข่าย ซึ่งประกอบด้วยตัวเลข 4 ชุดและมีเครื่องหมายจุดขั้นระหว่างชุด ยกตัวอย่างเช่น 192.168.1.1 เป็นต้นหรือนิยมเรียกสั้นๆว่า IP ซึ่งตัวเลข IP แต่ละเครื่องจะไม่ซ้ำกัน ดังนั้น จึงได้มีการก่อตั้งองค์กรเพื่อ แจกจ่าย IP Address โดยเฉพาะ ชื่อองค์กรว่า InterNIC (International Network Information Center) อยู่ที่ประเทศสหรัฐอเมริกา การแจกจ่ายนั้นทาง InterNIC จะแจกจ่ายเฉพาะ Network Address ให้แต่ละเครือข่าย ส่วนลูกข่ายของเครือง ทางเครือข่ายนั้นก็จะเป็น ผู้แจกจ่ายอีกทอดหนึ่ง ดังนั้นพอสรุปได้ว่า IP Address จะประกอบด้วยตัวเลข 2 ส่วน คือ

1. Network Address
2. Computer Address

การแบ่งขนาดของ Network Address แบ่งได้ หลายขนาด 

Class A หมายเลข IP Address จะอยู่ในช่วง 0.0.0.0 ถึง 127.255.255.255 มีไว้สำหรับจัดสรรให้กับองค์กรขนาดใหญ่ที่มีคอมพิวเตอร์เชื่อมต่อภายในเครือ ข่ายจำนวนมากๆ

 Class B หมายเลข IP Address จะอยู่ในช่วง 128.0.0.0 ถึง 191.255.255.255 มีไว้สำหรับจัดสรรให้กับองค์กรขนาดกลาง ซึ่งสามารถเชื่อมต่อคอมพิวเตอร์ในเครือข่ายได้มากถึง 65,534 เครื่อง 

Class C หมายเลข IP Address จะอยู่ในช่วง 192.0.0.0 ถึง 223.255.255.255 มีไว้สำหรับจัดสรรให้กับองค์กรขนาดเล็กและใช้กับคอมพิวเตอร์ส่วนใหญ่ในเครือ ข่ายอินเตอร์เน็ตสามารถต่อเชื่อมกับคอมพิวเตอร์ในเครือข่ายได้ 254 เครื่อง 

Class D หมายเลข IP Address จะอยู่ในช่วง 224.0.0.0 ถึง 239.255.255.255 สำหรับหมายเลข IP Address ของ Class นี้มีไว้เพื่อใช้ในเครือข่ายแบบ Multicast เท่านั้น

 Class E หมายเลข IP Address จะอยู่ในช่วง 240.0.0.0 ถึง 254.255.255.255 สำหรับหมายเลข IP Address ของ Class นี้จะเก็บสำรองไว้ใช้ในอนาคต ปัจจุบันจึงยังไม่ได้มีการนำมาใช้งาน ซึ่งเราสามารถเช็ค IP เครื่องเราได้ที่บทความเก่าๆ วิธีตรวจสอบ IP Addressไอพีที่ใช้ตามคอมพิวเตอร์บ้านเราจะเป็น Class C ครับ

 

การแก้ปัญหาด้วยกระบวนการเทคโนโลยีสารสนเทศ

การแก้ปัญหาด้วยกระบวนการสารสนเทศ การแก้ปัญหามีหลายวิธี ขึ้นกับชนิดของาน วิธีการแก้ปัญหาอย่างหนึ่งอาจแก้ปัญหาอีกอย่างหนึ่งไม่ได้ และการแก้ปัญหาอาจจำเป็นต้องใช้เทคโนโลยีสารสนเทศหรือไม่ก็ได้ ดังนั้น จึงควรยึดหลักการแก้ปัญหาอย่างเป็นระบบ เพื่อไม่ให้เสียเวลา หลงทาง และสับสน วิธีการแก้ปัญหาแต่ละวิธีมีความเหมาะสมกับงานแตกต่างกันไป ก่อนที่จะใช้วิธีแก้ปัญหา ด้วยกระบวนการทางเทคโนโลยีสารสนเทศ จะขอยกวิธีการแก้ปัญหาอย่างมีขั้นตอนโดยทั้วไป มาให้พิจารณาดูจำนวนหนึ่ง                                                                      1.1 หลักการแก้ปัญหาตามวิธีวิทยาศาสตร์ ( Scientific method ) วิธีการแก้ปัญหาทางวิทยาศาสตร์เป็นวิธีที่มีมานานมากแล้ว ซึ่งใช้ศึกษาค้นคว้าความรู้ใหม่ๆ ตั้งแต่หลายร้อยปีก่อน จนเกิดความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์ด้านต่างๆ มากมายอย่างทุกวันนี้ หลักการแก้ปัญหา ทางวิทยาศาสตร์ มีดังนั้ 1. เก็บข้อมูลเบื้องต้น โดยการศึกษา สังเกตเหตุการณ์หรือปรากฎการณ์ทางธรรมชาติ 2. ตั้งสมมิฐานเกี่ยวกับสาเหตุ แนวความคิด หรือทฤษฎี ของการเกิดปรากฎการณ์และทางการแก้ปัญหา 3. พัฒนาการวิธีการที่จะทดสอบสมมติฐานหรือทฤษฎีตามข้อ 2 4. ทำการทดลองเพื่อพิสูจน์สมมติฐานหรือทฤษฎี โดยตั้งวัตถุประสงค์ให้ชัดเจน อาจมีการตั้งกลุ่มทดลองภายใต้การควบคุม เปรียบเทียบกับกลุ่มที่ไม่ควบคุม ทำการบันทึกผลการทดลองที่สังเกตพบไว้อย่างละเอียดแม่นยำ 5. วิเคราะห์ผลการทดลอง เพื่อหาคำตอบว่าสมมติฐานที่ตั้งไว้นั้นเป็นจริงหรือไม่ 6. เขียนรายงานสรุปผลคำตอบที่ได้ผลที่ได้จากวิธีนี้เป็นที่ยอมรับกันมาก เนื่องจากเป็นวิธีที่พิสูจน์ได้ เห็นผลชัดเจน และ มีวัตถุประสงค์เด่นชัด แต่ผลที่ได้อาจขาดความคิดสร้างสรรค์ หรือบางครั้งสำหรับปัญหาง่ายๆ ก็ไม่จำเป็นต้องใช้ขั้นตอนมากมายเช่นนี้ และปัญหาบางอย่างก็อาจใช้ไม่ได้เลย เพราะทดลองไม่ได้ 1.2 หลักการแก้ปัญหาตามวิธีการทางวิศวกรรม ( Engineering problem solving ) วิธีเหมาะกับการแก้ปัญหาในการออกแบบผลิตภัณฑ์ สินคัา หรือเพื่อสร้างสิ่งใหม่หรือเพื่อการแก้ปัญหาในเชิงวิศวกรรม มีขั้นตอนดังนี้ 1. วิเคราะห์ปัญหา กำหนดรายละเอียดปัญหาให้ชัดเจนเป็นข้อๆ กำหนดความ ต้องการและข้อจำกัดในการแก้ปัญหาเป็นข้อๆวิเคราะห์ข้อมูลว่ามีข้อมูลใดที่มีอยุ่แล้วและใช้ได้อะไรคือสิ่งที่ยังไม่รู้และต้องการรู้ 2. สร้างแบบจำลองวิธีการแก้ปัญหา( Define model ) อาจเป็นแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ หรือบางกรณีต้องสร้างแบบจำลองย่อส่วนจากของจริง คิดค้นหาสูตรสมการที่จะใช้แก้ปัญหา เก็บข้อมูลที่ต้องใช้แก้ปัญหา 3. คำนวณหาคำตอบโดยใช้แบบจำลอง วิธี และสมกาในข้อ 2 ตรวจสอบผลลัพธ์ที่ได้ว่าถูกต้องเหมาะสมหรือไม่ 4. ผลลัพธ์หรือคำตอบที่ได้มีเหตุผลว่าถูกต้องเหมาะสม จึงนำไปปฏิบัติ 1.3 วิธีการแก้ปัญหาแบบสร้างสรรค์ ( Creative problem solving ) วิธีนี้เป็นวิธีแก้ปัญหาที่ใช้แนวคิดแบบสร้างสรรค์ สามารถนำไปใช้งานได้กว้างขวาง ซึ่งมีหลายวิธีเช่นกันในที่นี้ขอยกตัวอย่างวิธีของ Sidney J. Parness ดังนี้ 1. ใช้ความสังเกตอย่างพินิจพิเคราะห์ คือให้ตื่นตัวตกใจ ใช้ตาดูหูฟัง เพื่อให้มองเห็นปัญหาต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น และมองเห็นวิธีแก้ปัญหาที่อาจเป็นไปได้ 2. ค้นหาความจริง โดยเก็บรวบรวมข้อมูล เช่น ทำการศึกษา ทดลอง หรือทำวิธีใดๆที่เหมาะสม 3. ค้นหาปัญหา เพื่อดูว่าปัญหาที่แท้จริงคืออะไร สาเหตุของการเกิดคืออะไร 4. ค้นหาแนวความคิดในการแก้ปัญหา โดยการคิดค้นวิธีการแก้ปัญหาหลายๆวิธีที่อาจใช้ได้ อย่าเพิ่งด่วนสรุปวิธีนั้นวิธีนี้ดีที่สุด ทำการประเมินและปรับปรุงแนวคิดให้ดีขึ้น 5. ค้นหาวิธีการแก้ปัญหาที่เหมาะสม โดยการกำหนดเกณฑ์ในการเลือกวิธีใดวิธีหนึ่งจากวิธีที่คิดไว้หลายๆวิธี เช่น เลือวิธีที่เร็ว ราคาถูก และดีเพียงพอกับความต้องการ 6. ค้นหาวิธีการยอมรับวิธีแก้ปัญหาที่เลือกไว้ โดยหาวิธีที่จะทำให้ตนเองและผู้เกี่ยวข้องยอมรับวิธีแก้ปัญหาที่เลือกไว้ร่วมกัน และตกลองแก้ปัญหาด้วยวิธีนั้นข้อเสียของวิธีนี้คือ ไม่กล่าวถึงวิธีการนำไปปฏิบัติ หรือการทดสอบวิธีการแก้ปัญหาที่ เลือกไว้ก่อนนำไปใช้จริง แต่มีจุดเด่นตรงที่ชาวยสรางแนวทางการแก้ปัญหาที่หลากหลาย ที่ผู้ใช้เลือกได้โดยอิสระ 1.4 การแก้ปัญหาด้วยกระบวนการทางเทคโนโลยีสารสนเทศ การแก้ปัญหาที่ซับซ้อนด้วยวิธีการต่างๆ ที่กล่าวมาแล้ว ส่วนมากจำเป็นต้องใช้เทคโนโลยีสารสนเทศเข้าช่วยเพื่อเพิ่มความรวดเร็ว ถูกต้อง และสามารถทำซ้ำได้ง่าย ในกระบวนการทางเทคโนโลยีสารสนเทศเข้าช่วยแก้ปัญหา จำเป็นต้องปรับรูปแบบวิธีการทำงานให้เหมาะสมกับการใช้เทคโนโลยีสารสนเทศ วิธีการแก้ปัญหาด้วยกระบวนการทางเทคโนโลยีสารสนเทศ เป็นวิธีคล้ายกับการแก้ปัญกาทางวิศวกรรมมาก แต่ในการนำระบบคอมพิวเตอร์ไปใช้ในการแก้ปัญหา หรือเพิ่มประสิทธิภาพในการทำงานใดๆ ก็ตาม จะต้องมีการวิเคราะห์ปัญหาและศึกษาความเป็นไปได้ให้รอบคอบเสียก่อน ทั้งนี้เนื่องจากคอมพิวเตอร์ไม่ใช้เครื่องมือวิเศษที่จะแก้ปัญหได้ทุกเรื่อง นอกจากนี้ยังจะต้องมีการศึกษาถึงความคุ้มค่าในการลงทุน เพื่อไม่ให้เป็นการลงทุนที่เสียเปล่า ต้องเลือกวิธีการแก้ปัญหาให้เหมาะสมกับงาน จัดหาเครื่องมือและเทคโนโลยีที่ไม่เกินความจำเป็น การแก้ปัญหาด้วยกระบวนการทางเทคโนโลยีสารสนเทศ เหมาะกับระบบงานที่ต้องทำงานอย่างใดอย่างหนึ่งซึ่งซากและมีปริมาณงานมากหรืองานที่ต้องการความรวดเร็วในการคำนวณเกินกว่าคนธรรมดาจะทำได้ วิธีการโดยทั้วไปคือ ปรับเปลี่ยนวิธีการหรือระบบการทำงานแบบเดิม มาใช้ระบบงานที่มีเครื่องคอมพิวเตอร์ช่วยทำงานเป็นบางส่วน หรือทั้งหมด เท่าที่สามารถจะทำแทนคนได้ ดังนั้น การแก้ปัญหาด้วยกระบวนการเทคโนโลยีสารสนเทศ จึงต้องมีการสร้างระบบงานคอมพิวเตอร์ขึ้นมาช่วยทำงานอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ วิธีการโดยทั้วไป เราอาจไม่ต้องสร้างระบบงานทั้งหมดขึ้นใหม่ แต่พัฒนาระบบงานเดิมให้เป็นระบบงานที่ทำงานโดยคอมพิวเตอร์นิยมเรียกกันว่า การพัฒนาระบบงานคอมพิวเตอร์ 1.4.1 ขั้นตอนการพัฒนาระบบงานคอมพิวเตอร์ ตามหลักวิชาว่าด้วยการวิเคราะห์และออกแบบระบบงาน ( System analysis and design ) มีการจัดขั้นตอนการพัฒนาระบบงานคอมพิวเตอร์และสารสนเทศดังนี้ 1. วิเคราะห์ระบบงานหรือปัญหา ( System or problem analysis ) รวมถึงรายละเอียดข้อมูลที่ต้องใช้ โดยการศึกษาระบบงานเดิมอย่างละเอียด 2. กำหนดรายละเอียดของความต้องการของผู้ใช้ระบบงาน ( Require-ments specification ) 3. ออกแบบขั้นตอนวิธีการทำงานของระบบใหม่ 4. ตรวจสอบขั้นตอนวิธีให้ได้ผลตามความต้องการ 5. ออกแบบโปรแกรม ( Program design ) 6.เขียนชุดคำสั่ง ( Coding ) 7. ทดสอบโปรแกรม ( Testing ) และหาที่ผิดพลาด ( Debuugging ) 8. นำโปรแกรมและระบบงานไปใช้งานจริง ( Implementation oroperation ) 9. บำรุงรักษา ติดตามผล แก้ไขปรับปรุง ( Software maintenance and improvement ) เพื่อให้ทันสมัยใช้ได้ตลอดไป จะเห็นว่าการพัฒนาระบบสารสนเทศ จำเป็นจะต้องรู้ขั้นตอนวิธีการทำงานของระบบเดิม ตามด้วยการหาวิธีการแก้ปัญหาโดยใช้ระบบคอมพิวเตอร์และโปรแกรม จากนั้นจึงออกแบบวิธีการทำงานในระบบใหม่ให้ระเอียดซึ่งจะต้องมีการสร้างโปรแกรมคอมพิวเตอร์ขึ้นมาช่วยทำงานบางส่วน หรือทั้งหมด 1.4.2 ขั้นตอนการพัฒนาระบบงานโดยการจัดซื้อโปรแกรมสำเร็จรูป ในกรณีที่เราไม่ได้พัฒนาโปรแกรมเอง แต่เป็นการจัดซื้อโปรแกรมสำเร็จรูปมาใช้งาน เราอาจปรับเปลี่ยนขั้นตอนมาเป็นดังนี้ 1. วิเคราะห์ปัญหาและระบบงานที่จะทำ ( System or problem analysis ) รวมถึงรายละเอียดข้อมูลที่มีอยุ่ 2. กำหนดรายละเอียดของความต้องการของผู้ใช้ระบบงาน ( Require-ments specification ) 3. ออกแบบขั้นตอนวิธีการทำงานของระบบใหม่ 4. ตรวจสอบขั้นตอนวิธีว่าให้ผลตรงกับที่ต้องการ 5. จัดหาโปรแกรมที่ทำงานตรงตามความต้องการ โดยการซื้อหรือจ้างทำ 6. นำโปรแกรมและระบบงานไปใช้จริง ( Implementation oroperation ) 7. บำรุงรักษาระบบ ติดตามผลและแก้ไขปรับปรุง ( Software mainte-mance and improvement ) 1.5 เครื่องมือในการวิเคราะห์ขั้นตอนวิธีการแก้ปัญหา ในการออกแบบขั้นตอนวิธีการทำงานเพื่อการแก้ปัญหาต่างๆ หรือการเขียนโปรแกรม จำเป็นต้องใช้เครื่องมือบางอย่างช่วยในการออกแบบและวิเคราะห์วิธีการเพื่อให้ง่ายต่อการมองภาพกระบวนการทำงานของระบบ สามารถตรวจสอบหาที่ผิด รวมทั้งหาทางปรับปรุงให้ดีกว่าเดิมได้ เครื่องมือดังกล่าวที่ง่ายที่สุด ได้แก่ ผังงาน หรือโฟลชาร์ต ( Flowchart ) และรหัสจำลอง ( Pseudo Code ) 1.5.1 ผังงาน ( Flowchart ) เป็นเครื่องมือช่วยออกแบบ และวิเคราะห์การทำงานของโปรอกรมแบบรูปภาพขั้นพื้นฐานที่สุด ช่วยให้สามารถมองเห็นภาพของความสัมพันธ์ระหว่างกระบวนการต่างๆ ของระบบงานหรือโปรแกรมได้ง่าย และสามารถตรวจสอบว่าวิธีการนั้น ถูกต้อง มีประสิทธิภาพในการทำงาน และมีความซับซ้อนหรือไม่ ทำให้นำไปเขียนเป็นโปรแกรมได้อย่างถูกต้องซึ่งเหมาะสมสำหรับผู้เริ่มต้นศึกษากลไกของโปรแกรมอย่างละเอียดรวมทั้งเพื่อเป็นการศึกษาคิดค้นขั้นตอนวิธี( algorithm ) ที่ละเอียดอ่อน และยังจัดว่าเป็นกระบวนการที่ไม่ใหญ่และซับซ้อนมากนัก ผังงานประกอบด้วยสัญลักษณ์ จุดเริ่มต้น / สิ้นสุดของโปรแกรม ลูกศรแสดงทิศทางการทำงานของโปรแกรมและการไหลของข้อมูล ใช้แสดงคำสั่งในการประมวลผล หรือการกำหนดค่าข้อมูลให้กับตัวแปร แสดงการอ่านข้อมูลจากหน่วยเก็บข้อมูลสำรองเข้าสู่หน่วยความจำหลักภายในเครื่องหรือการแสดง ผลลัพธ์จากการประมวลผลออกมา การตรวจสอบเงื่อนไขเพื่อตัดสินใจ โดยจะมีเส้นออกจารรูปเพื่อแสดงทิศทางการทำงานต่อไป เงื่อนไขเป็นจริงหรือเป็นเท็จ แสดงผลหรือรายงานที่ถูกสร้างออกมา แสดงจุดเชื่อมต่อของผังงานภายใน หรือเป็นที่บรรจบของเส้นหลายเส้นที่มาจากหลายทิศทางเพื่อ จะไปสู่การทำงานอย่างใดอย่างหนึ่งที่เหมือนกัน การขึ้นหน้าใหม่ ในกรณีที่ผังงานมีความยาวเกินกว่าที่จะแสดงพอในหนึ่งหน้า ปัจจุบันโปรแกรมช่วยเขียนผังงานทำให้เขียนได้ง่ายขึ้น เช่น SmartDraw ,Microsoft Visio 2002 ซึ่งหาข้อมูลและโปรแกรมตัวอย่างได้ที่เว็บไซต์ต่อไปนี้ http://www.smartdrae.com/resourcers/centers/flowcharts/index.htm http://www.microsoft.com/office/visio/default.asp1.5.2 รหัสลำลอง ( Pseudo Code ) เป็นเครื่องช่วยในการออกแบบระบบงานและโปรแกรมอีกแบบหนึ่ง โดยเขียนขั้นตอนวิธีเป็น ประโยคสั้นๆ กะทัดรัด แต่สื่อความหมายชัดเจน เรียงกันโดยมีหมายเลขกำกับแต่ละขั้นตอน ให้ทำงานตามลำดับหมายเลขและเงื่อนไขที่เขียนไว้ ตัวอย่างเช่น ถ้าต้องการออกแบบโปรแกรมให้พิมพ์ตัวเลขจาก 1 ถึง N โดยที N เป็นตัวเลขใด ๆ ก็ได้ที่มากกว่าหรือเท่ากับ 1 เราอาจเขียนวิธีทำงาน ที่เรียกว่ารหัสจำลองได้ดังนี้ 1. ป้อนค่า N จากแป้นพิมพ์ 2. กำหนดให้ตัวแปร I เป็นตัวเลขที่จะต้องพิมพ์ เริ่มต้นที่ I = 1 3. พิมพ์ค่า I ที่กระดาษของเครื่องพิมพ์ 4. ตรวจสอบว่า I = N แล้วหรือไม่ 5. ถ้า I ไม่เท่ากับ N ให้เพิ่มค่า I = I+1 จากนั้นกลับไปทำตามขั้นตอนที่ 3 6. ถ้า I = N แสดงว่างานเสร็จแล้ว จบโปรแกรม ให้สังเกตขั้นตอนที่ 5 เมื่อทำมาถึงขั้นนี้ และ I ไม่เท่ากับ N เราต้องย้อนกลับไปทำขั้นที่ 3 เรื่อยๆเป็นการวน ( Looping ) จนกว่า I จะเท่ากับ N เมื่อ I = N เราจะลงไปทำขั้นตอนที่ 6 ซึ่งเป็นการจบงาน สำหรับผู่ผึกจนชำนาญแล้ว อาจเขียนผังงาน หรืออาจใช้รหัสจำลองอย่างเดียวก็ได ้แต่การมองเห็นภาพระบบงานของรหัสจำลองมีน้อยกว่า อาจเข้าใจยากและไม่ค่อยสร้างความประทับใจเวลานำเสนอต่อมวลชน

มีรายละเอียดดังต่อไปนี้

ชื่อ นางสาวกนกพรรณ สกุล ชูเชื้อ เลขที่17 ห้องม.5/10

กลุ่มที่ 6

ปัญหาที่นักเรียนศึกษา การสื่อสารระหว่างคนไทยและชาวต่างชาติ

ที่มาและความสำคัญของปัญหา

ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันการศึกษาระหว่างชาวต่างชาติซึ่งมีปัจจัยหลายอย่างที่ทำให้เกิดปัญหาเช่น อดีตที่ไม่ได้เป็นเมืองขึ้นของประเทศต่างๆ ใช้ภาษาไทยในการสื่อสาร การศึกษาของไทย ความกลัวในการที่จะฟัง พูด กลัวผิดไวยากรณ์ กลัวสำเนียง  และประสบการณ์แต่ละคน ซึ่งสิ่งเหล่าเป็ฯสิ่งสำคัญที่จะนำไปใช้ในอนาคต กล่าวถึง การเปิดประชาคมอาเซียนซึ่งต้องใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสาร 

วัตถุประสงค์

1.เพื่อศึกษาปัญหาเกี่ยวการสื่อสารภาษาอังกฤษ

2.เพื่อเรียนรู้วิธีการสร้างสารคดีการสื่อสารของคนไทยและชาวต่างชาติ

ผลการศึกษา (ให้เขียนตามวัตถุประสงค์ )

1.ได้ศึกษาเกี่ยวกับการสื่อสารภาษาอังกฤษ

2.ได้เรียนรู้การสร้างสารคดีการสื่อสารของคนไทยและชาวต่างชาติ

เสนอแนวคิดในการแก้ปัญหาอย่างเป็นระบบด้วยองค์ความรู้จากการค้นพบ

  การศึกษาการสื่อสารเกี่ยวกับภาษาอังกฤษ ฝึกฝนวันละอย่างน้อย 1-2 ชั่วโมง และมีความกล้าไม่อายสิ่งใด ฝึกหัดโดยใช้ผู้คนในบ้าน

นักเรียนได้เรียนรู้อะไรบ้างจากการเรียนวิชา IS1

1.ได้เรียนรู้เกี่ยวกับการทำblogger และสามารถนำมาพัฒนาเป็นผลงานของตัวเองให้ดียิ่งขึ้นไป

2.เรียนรู้เกี่ยวกับการเขียนบทภาพยนตร์

3.ได้รู้ถึงมุมกล้องในการถ่ายทำภาพยนตร์ว่าแต่ละบทควรใช้มุมกล้องแบบใด

4.ทราบถึงวิธีการสร้างผลงานเป็นลำดับขั้นตอน

5.เรียนรู้การทำงานเป็นกลุ่ม

6.สร้างความรักและความสามัคคีในการทำงานร่วมกับผู้อื่น

7.มีความตระหนักและเข้าใจเกี่ยวกับปัญหาที่ตนศึกษา และนำไปพํฒนาให้เกิดประโยชน์สูงสุด

ประโยคภาษาอังกฤษที่ใช้ในชีวิตประจําวัน

ประโยคภาษาอังกฤษที่ใช้ในชีวิตประจําวัน

ประโยคภาษาอังกฤษที่ใช้ในชีวิตประจําวัน การทักทาย (Greetings) การทักทาย คำทักทายที่ควรทราบมีดังนี้ Good morning สวัสดี (เช้าถึงเที่ยงวัน) Good afternoon สวัสดี (หลังเที่ยงวันถึงช่วงเย็น) Good evening สวัสดี (ช่วงเย็นถึงกลางคืน) Good day สวัสดี (ตลอดวัน) Hello/Hi สวัสดี (เพื่อนหรือคนรู้จักทั่วไป) การสอบถามทุกข์-สุขสำนวนที่ใช้สอบถามว่าสบายดีหรือ ได้แก่ How are you? (เน้นเรื่องสุขภาพ) How are you going? (อังกฤษ) How are you doing? (อเมริกัน) How’s it going? (เน้นความเป็นอยู่ในชีวิตประจำวัน) How have you been? (ในกรณีนาน ๆ เจอกันที) How’s your life? How’s everything? How are things (with you)? การตอบ ตัวอย่างการตอบ ได้แก่ (I'm) fine, thanks. And you? สบายดี ขอบคุณ แล้วคุณล่ะ Good. สบายดี Very well สบายดีมาก I'm O.K. ก็ดี So so. ก็งั้น ๆ Not (too) bad ก็ไม่เลว Great! เยี่ยม, วิเศษ การอำลา (Leave Taking) การอำลา ตัวอย่างคำกล่าวลา ได้แก่ See you again….. พบกันใหม่ ….. (เป็นทางการ) เช่น (เช่น See you again tomorrow/next time/next week/next month/next year/on Monday. เป็นต้น) See you later/soon/then. เดี๋ยวเจอกันนะ Have a nice day/time. โชคดีนะ/วันนี้ขอให้มีความสุขนะ Have a nice holiday. ขอให้มีความสุขในวันหยุดนะ Have a nice weekend. ขอให้มีความสุขในวันสุดสัปดาห์นะ Have a good time. ขอให้มีความสุขนะ/ขอให้เที่ยวให้สนุกนะ Have a good/nice trip ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพนะ Take care (of yourself) ดูแลตัวเองด้วย/รกษาเนื้อรักษาตัวด้วย ั Sweet dreams / Sleep well ฝันดีนะ/นอนหลับให้สบายนะ Good luck./Be successful. โชคดี/ขอให้ประสบความสำเร็จ Good night. ราตรีสวัสดิ์/ไปแล้วนะ (ใช้ลาตอนกลางคืน) Goodbye/Bye ไปแล้วนะ/ไปล่ะ การแนะนำตนเองและผู้อื่น (Introducing Oneself and Others) การแนะนำตนเอง Let me introduce myself. ขอแนะนำตัวเอง May I introduce myself? ขอแนะนำตัวเอง I’m/My name’s Udom Chaiyo. ผมชื่ออุดม ไชโย I'm Thai. ฉันเป็นคนไทย I'm from Thailand. ผมมาจากประเทศไทย I'm a student at …….. College. ฉันเป็นนักเรียนที่วิทยาลัย….. I study at …………… College. ผมเรียนอยู่ที่วิทยาลัย ….. I’m teaching at …………… College. ผมสอนอยู่ที่วิทยาลัย ….. I’m a teacher of ….. at ….. College. ผมเป็นครูวิชา …..ที่วิทยาลัย ….. I work at ….. College. ฉันทำงานที่วิทยาลัย ….. I live in Chonburi. ผมอยู่ชลบุรี I'm in the first year. ผมอยู่ปี 1 I'm a second year student. ฉันเป็นนักเรียนปี 2 I study ………………. ผมเรียนสาขา …….. My field of study is …………. สาขาวิชาที่ผมเรียนคือ ………… My college is in Rayong. วิทยาลัยฉันอยู่ที่ระยอง อื่น ๆ Certificate of Vocational Education ประกาศนียบัตรวิชาชีพ(ปวช.) Diploma of Vocational Education ประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง(ปวส.) การแนะนำผู้อื่น This is Peter. นี้คือปีเตอร์ I'd like you to know Peter. ผมอยากให้คุณรู้จักปีเตอร์ I'd like to introduce you to Wanna.ผมอยากแนะนำคุณให้รู้จักวรรณา I want to introduce my friend May. ผมอยากจะแนะนำเมย์เพื่อนผม I want you to meet my friend John.ผมอยากให้คุณพบจอห์นเพื่อนผม Here's Sawat and that's Suphon. นี่สวัสดิ์ และนั่นสุพล คำแสดงความยินดีที่ได้รู้จัก ได้แก่ (It’s) nice/good to meet/see you. (I’m) pleased to meet/see you. (I'm) glad to meet/see you. It's a pleasure to meet you. การตอบ ให้เพิ่มคำว่า too ที่หมายถึง'เช่นเดียวกัน’ เช่น Nice to see you, too. ยินดีที่ได้รู้จักเช่นเดียวกัน การให้และขอข้อมูลส่วนบุคคล (Giving and Asking for Personal Information) ข้อมูลส่วนตัว How old are you? คุณอายุเท่าไร (I'm) seventeen. ผมอายุ 17 ปี How tall are you? คุณสูงเท่าไร I'm 170 centimeters tall. ฉันสูง 170 ซ.ม. How much do you weigh? คุณหนักเท่าไร (I weigh) 65 kilograms. (ผมหนัก) 65 กิโลกรัม ข้อมูลครอบครัว How many people are there in your family?มีกี่คนในครอบครัวคุณ How many brothers and sisters do you have? คุณมีพี่น้องกี่คน I have 2 brothers/sisters. ผมมีพี่น้องผู้ชาย/หญิง 2 คน I don't have any brothers or sisters. ผมไม่มีพี่น้องเลย There are 7 people in my family. ครอบครัวผมมี 7 คนด้วยกัน My grandparents live with us. ปู่ ย่า (ตา ยาย)อยู่กับเราด้วย What does your father do? พ่อคุณทำงานอะไร My father is a teacher. พ่อผมเป็นครู Does your mother work? แม่คุณทำงานหรือเปล่า She works with government. แม่เป็นข้าราชการ She doesn't work. แม่ไม่ได้ทำงาน What do you want to be (in the future)? คุณอยากเป็นอะไร(ในอนาคต) I want to be a pilot. ผมอยากเป็นนักบิน I haven't decided yet. ยังไม่ได้ตัดสินใจ การขอบคุณ (Thanking) การขอบคุณ สำนวนที่ใช้ในการขอบคุณ ได้แก่ Thanks you (very much). ขอบคุณ (มาก) Thanks (a lot). ขอบใจ (มาก) Thank you for …………….. ขอบคุณสำหรับ เช่น Thank you for your present. ขอบคุณสำหรับของขวัญ Thank you for everything. ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง Thank you for your help. ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณ I really appreciate that. ผมรู้สึกประทับใจจริง ๆ การตอบรับคำขอบคุณ You’re welcome. ไม่เป็นไร Don't mention it. ไม่เป็นไร Not at all. ไม่เป็นไร It's nothing. ไม่เป็นไร That's all right. / That's O.K. ไม่เป็นไร (It's) a pleasure. ด้วยความยินดี My pleasure./With pleasure. ด้วยความยินดี Don’t worry (about it). อย่ากังวลไปเลย No problem. ไม่มีปัญหา การขอโทษ (Apologizing) การขอโทษ สำนวนที่ใช้ในการขอโทษ ได้แก่ I’m sorry. ผมขอโทษ I’m sorry. I’m late. ขอโทษที่มาช้า I’m sorry I troubled you. ขอโทษที่ทำให้ต้องลำบาก Excuse me, please. ขอโทษครับ/ค่ะ Excuse me for interrupting. ขอโทษที่รบกวน Excuse me for a moment. ขอโทษขอเวลาสักครู่ การให้อภัย สำนวนที่ใช้ในการตอบรับคำขอโทษ That’s all right. ไม่เป็นไร (ตอบรับคำขอโทษ) Don’t worry (about it). อย่ากังวลไปเลย No problem. ไม่มีปัญหา That's O.K. หรือ I'm O.K. ไม่เป็นไร หรือ ผมไม่เป็นไร การถามเวลา (Asking for Time) การถาม Excuse me. What time is it? ขอโทษครับ กี่โมงแล้วครับ Could you tell me the time, please? ขอโทษครับกี่โมงแล้ว Do you have a time? กี่โมงแล้ว (คุณมีนาฬิกาไหม) การตอบ (It's) seven o'clock. 7 นาฬิกา Six twenty/Twenty past six 6.20 Five to four/Three fifty-five 3.55 A quarter past eight/Eight fifteen 8.15 Half past ten/Ten thirty 10.30 A quarter to ten/Nine forty-five 9.45 Noon เที่ยงวัน Midnight เที่ยงคืน In the morning ตอนเช้า In the afternoon ตอนบ่าย In the evening ตอนเย็น At night ตอนกลางคืน

 เหตุผลที่เด็กไทย ภาษาอังกฤษรั้งท้ายในอาเซียน

5 เหตุผลที่เด็กไทย ภาษาอังกฤษรั้งท้ายในอาเซียน

แม้ว่าเด็กไทยจะเรียนหนัก แต่นั้นก็ไม่ได้ช่วยให้ภาษาอังหฤษของคนไทยดีขึ้น เพราะระดับภาษาอังกฤษของคนไทยถูกจัดอยู่ในระดับต่ำมาก และเหตุผลที่ทำให้เด็กไทยมีระดับความรู้ด้านภาษาอังกฤษอยู่ในเกณฑ์น่าห่วงมีด้วยกัน 5 ข้อสำคัญคือ

1. ระบบการศึกษาไทยเน้นท่องจำ โดยมีอาจารย์เป็นศูนย์กลาง เขียนศัพท์และแกรมม่าบนกระดานดำ และให้นักเรียนอ่านและจำ ไม่มีการวิเคราะห์พูดคุย หรือตั้งคำถาม-คำตอบเกี่ยวกับสิ่งที่เรียน เพราะกลัวถูกกล่าวหาว่าโง่

2. ไม่มีการสอนคิดแบบวิเคราะห์ ระบบการสอนของไทยสอนแบบให้รับรู้ ไม่ต้องคิดและไม่ต้องถามว่าสิ่งที่เรียนนั้นถูกต้องแล้วหรือยัง สิ่งที่ถูกคือต้องหัดคิดวิเคราะห์เพื่อแยกเยอะโครงสร้างซับซ้อนของภาษา จึงทำให้เกิดความเข้าใจผิด หลงเชื่อข่าวปลอม หรือข่าวลวง โดยไม่มีการคิดวิเคราะห์อยู่บ่อยๆ จนทำให้คนไทยไม่กล้าพูดภาษาอังกฤษ กลายเป็นปัญหาใหญ่ตามมาไม่รู้จักจบ

5 เหตุผลที่เด็กไทย ภาษาอังกฤษรั้งท้ายในอาเซียน

3. ครูไทยไร้คุณภาพ การเรียนการสอนที่ดีควรเริ่มจากครูผู้สอนก่อน เริ่มจากครูไทยต้องมีความสามารถด้านภาษาที่ได้มาตรฐาน ใช้ภาษาอังกฤษได้อย่างดีเยี่ยม

4. ครูต่างชาติไม่ได้มาตรฐาน นอกจากครูไทยแล้ว โรงเรียนบางแห่งมีแนวคิดจ้างครูต่างชาติ แต่เนื่องจากไม่สามารถจ่ายเงินเดือนสูงมาก ทำให้บางครั้งก็ได้ครูที่ไม่มีมาตรฐาน บางครั้งครูที่จ้างมาจบปริญญาแต่ไม่ได้เรียนด้านการสอน ไม่มีวุฒิปริญญา หรือร้ายแรงที่สุดคือใช้ปริญญาปลอมมาสมัครเป็นครู

5. กระทรวงศึกษาธิการ ควรปรับเปลี่ยนนโยบายที่จะช่วยพัฒนาการศึกษาไทยให้ได้มาตรฐาน และสามารถดึงดูดคนที่มีความสามารถมาทำงานเป็นครู

พอได้รู้แบบนี้แล้วก็ทำให้เราต้องตะหนักถึงการเรียนภาษาอังกฤษของเด็กไทยให้มากขึ้นเพื่อการสื่อสารกับชาติต่างๆ โดยเฉพาะในกลุ่มอาเซียนที่จะเข้ามาอีกไม่นานนี้

EF เผยอันดับทักษะภาษาอังกฤษของทั่วโลก ไทยแย่สุดเป็นที่ 2 รองลิเบีย

ผลการจัดอันดับดังกล่าว ได้มาจากผลการทดสอบเพื่อวัดระดับภาษาอังกฤษในประชาชนวัยผู้ใหญ่จาก 54 ประเทศที่ไม่ได้ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาหลัก หรือภาษาเดียว และผลปรากฏว่า 5 อันดับประเทศที่คนมีทักษะภาษาอังกฤษดีที่สุด ได้แก่ สวีเดน เดนมาร์ก เนเธอร์แลนด์ ฟินแลนด์ และนอร์เวย์ ตามลำดับ ขณะที่ 5 อันดับประเทศที่คนมีทักษะภาษาอังกฤษแย่ที่สุด ได้แก่ ลิเบีย ไทย ซาอุดีอาระเบีย ปานามา และโคลอมเบีย

          และถ้าหากจัดอันดับทักษะภาษาอังกฤษ โดยเปรียบเทียบกันในประเทศเอเชียเท่านั้น ผลการจัดอันดับจะปรากฏออกมาดังนี้

          -ทักษะภาษาอังกฤษระดับสูง
          1. สิงคโปร์ (อันดับ 12)
          2. มาเลเซีย (อันดับ 13)

          -ทักษะภาษาอังกฤษระดับปานกลาง

          3. อินเดีย (อันดับ 14)
          4. ปากีสถาน (อันดับ 17)
          5. เกาหลีใต้ (อันดับ 21)
          6. ญี่ปุ่น (อันดับ 22)
          7. ฮ่องกง (อันดับ 25)

          -ทักษะภาษาอังกฤษระดับต่ำ

          8. อินโดนีเซีย (อันดับ 27)
          9. ไต้หวัน (อันดับ 30)
          10. เวียดนาม (อันดับ 31)
          11. จีน (อันดับ 36)

          -ทักษะภาษาอังกฤษระดับต่ำมาก

          12. ไทย  (อันดับ 53)

ทักษะทางด้านการออกเสียง

ทักษะทางด้านการออกเสียง

ส่วนที่สองก็คือทักษะทางด้านการออกเสียงให้ถูกต้อง ซึ่งเป็นประเด็นหลักของหนังสือเล่มนี้ ซึ่งจะว่ากันในรายละเอียดในบทต่อ ๆ ไป ทักษะนี้ก็แบ่งเป็นข้อย่อย ๆ ได้ดังนี้

1)    เสียงพยัญชนะ (consonant)  เสียงพยัญชนะส่วนใหญ่คนไทยทำได้ แต่ก็มีหลายเสียงที่เราต้องหัด เข่น r, v, th เป็นต้น

2)    เสียงสระ (vowel) ข้อนี้ไม่มีอะไรยากนัก  สระในภาษาไทยมีเยอะและครอบคลุมสระในภาษาอังกฤษเกือบทั้งหมด ถ้าว่ากันในแง่วิชาการ บางเสียงก็ไม่ถึงกับถูกต้องเป๊ะ แต่ก็ถือว่าใช้ได้ และไม่มีผลต่อการสื่อสารนัก  ส่วนใหญ่ที่เราออกเสียงสระผิดเป็นเพราะไม่รู้ หรือพูดตามกันผิด ๆ เช่นคำว่า medley ที่เคยยกตัวอย่างมา อ่านว่า เมดลี่ แต่เราดันพูดว่า เมดเล่ เป็นต้น

3)    เสียงลงท้ายของคำ (ending sound)  ข้อนี้สำคัญมากครับ  ภาษาไทยเรามีแต่เสียงลงท้ายที่เนื่องด้วยตัวสะกด ซึ่งครอบคลุมแค่ส่วนน้อยของภาษาอังกฤษ และการออกเสียงก็ไม่เน้นมากเหมือนเขา  เสียงพยัญชนะลงท้ายในภาษาอังกฤษนั้น เขาออกเสียงค่อนข้างเด่นชัด ไม่แพ้เสียงพยัญชนะขึ้นต้นเลยก็ว่าได้  อันนี้เป็นทักษะที่เราต้องฝึกให้มี โดยเฉพาะเสียงลงท้ายที่ไม่มีในตัวสะกดของไทย เพราะว่า ถ้าเราไม่ออกเสียงลงท้าย หรือออกผิด คนอาจฟังเป็นคนละเรื่องเลยไปเลยก็ได้  มีแต่คนไทยด้วยกันเท่านั้นที่ฟังออกกันเอง  เช่น lock กับ log     fuel กับ fuse   Mar กับ ma   fire กับ find  แต่ละคู่นี่ออกเสียงต่างกันมาก

4)    เสียงเชื่อมคำ (linking sound)  คือ เสียงที่เกิดจากการพูดคำสองคำติดกัน เมื่อคำต้นลงท้ายด้วยพยัญชนะ  แต่คำหลังขึ้นต้นด้วยเสียงสระ เสียงพยัญชนะจะกล้ำกับเสียงสระ ตัวอย่างที่เรามักคุ้นเคยกันดี และพูดถูก  คือ  thank you  พูดเหมือน แธ็ค-ควิ้ว ไม่ใช่ แธ็ค-ยู   come on  พูดเหมือน คัม-มอน ไม่ใช่ คัม-ออน   หลักการนี้ใช้กับการพูดทั่วไปเลยครับ ไม่ใช่แค่คำบางคำ  เช่น this is a car   พูดติดกันกลายเป็น ดีส-สี้ด-เซ่-คาร์

ข้อนี้ดูเหมือนเป็นเรื่องยาก ขัดกับความรู้สึกคนไทย เพราะภาษาไทยพูดคำแต่ละคำแยกกัน  แต่จริง ๆ แล้วไม่ยากเท่าที่คิด  กุญแจสำคัญ คือ ถ้าเราทำเสียงลงท้ายได้  เสียงเชื่อมคำก็จะค่อย ๆ เกิดขึ้นตามธรรมชาติ  ถึงแม้ภาษาไทยไม่มีลักษณะเสียงเช่นนี้ แต่เรามีธรรมชาติของมันซ่อนอยู่ สังเกตจากการออกเสียงคำไทยบางคำ เช่น คำว่า สิบเอ็ด  เวลาเราพูดเร็ว ๆ แล้วไม่ระวัง บางคนก็พูดเป็น สิบเบ็ด  ก็คือเสียงของ บ ไปเชื่อมกับพยางค์ที่สองนั่นเอง  ซึ่งเป็นลักษณะเดียวกันกับเสียงเชื่อมคำในภาษาอังกฤษเลยครับ

อีกอย่าง คือ ถ้าเราไม่ออกเสียงเชื่อมคำ ฝรั่งส่วนใหญ่ก็พอฟังออก  ส่วนมากเป็นปัญหาที่เราฟังเขาไม่รู้เรื่อง มากกว่าเขาฟังเราไม่รู้เรื่อง  เพราะฉะนั้น ปล่อยไปตามธรรมชาติ ทำได้บ้างไม่ได้บ้าง  เบาบ้างหนักบ้าง ไม่เป็นไร ไม่ต้องเครียดนัก

5)    การเน้นเสียงพยางค์ (stress)  ข้อนี้สำคัญมากเช่นกัน คำแต่ละคำมีการเน้นพยางค์ไม่เหมือนกัน  ส่วนใหญ่เน้นแค่พยางค์เดียว แต่บางคำก็เน้นสองพยางค์ มีพยางค์ที่เน้นหนักที่หนึ่ง กับหนักที่สอง  เช่น information อ่านว่า [อิน]-ฟอร์-[[เม้]]-ชั่น  ผมขอใช้สัญลักษณ์ [] เพื่อแสดงการเน้นนะครับ  [[ ]]  ก็เน้นมากกว่า  [ ]  ใครมีพจนานุกรมที่ออกเสียงได้ ลองฟังเสียงของคำนี้ดู

ข้อนี้คนไทยทำได้ไม่ยาก แต่ปัญหาอยู่ที่การเน้นผิดพยางค์ หรือ ไม่เน้นพยางค์ไหนเลย  ตัวอย่างเช่น คำว่า effect ซึ่งบางคนยืมมาใช้ทับศัพท์ในภาษาไทย เวลาพูดในภาษาอังกฤษก็ไปออกเสียงเน้นพยางค์แรก หรือทั้งสองพยางค์ว่า เอฟเฟค แต่จริง ๆ แล้วคำนี้ต้องเน้นที่พยางค์ที่สอง โดยออกเสียงว่า  -อิ-[เฟคท]- หรือ -เอะ-[เฟคท]-  เพราะฉะนั้นเวลาเรียนคำศัพท์ใหม่  ๆ ให้สนใจไม่ใช่เฉพาะออกเสียงพยัญชนะ และสระเท่านั้น  เราต้องสนใจว่าเน้นพยางค์ไหนด้วย

6)    ท่วงทำนอง (intonation)  คือ การเน้นคำ หรือทำเสียงสูงต่ำเมื่อพูดเป็นประโยค  (หรือไม่เต็มประโยคก็ได้) ตัวอย่างเช่น ประโยคคำถามที่ต้องตอบใช่หรือไม่ใช่  ต้องลงท้ายด้วยเสียงสูง  เช่น  Are you Thai?   คำแรกเป็นคำที่เสริม (functional word) โดยทั่วไปก็พูดแบบไม่ต้องเน้น  ส่วนคำหลังสุดต้องออกเสียงตรี หรือถ้าคนถาม ถามแบบแปลกใจนิด ๆ (แบบว่าหน้าไม่เหมือนไทย คนไทยหรือวะ) จะขึ้นสูงเป็นเสียงจัตวาเลยก็ได้  เรื่องนี้ยังมีรายละเอียดอีก ซึ่งผมจะได้กล่าวถึงในบทที่ 19

ที่เล่ามาในบทนี้ ก็เหมือนเป็นแผนผังในภาพรวมนะครับ  เวลาเล่ากันในรายละเอียดตอนต่อไป ๆ จะได้ไม่หลงกัน  องค์ประกอบทั้งหมดที่สำคัญมันก็มีอยู่แค่นี้เอง

ทักษะทางด้านภาษา

ทักษะทางด้านภาษา

ส่วนแรก คือ ทักษะทางด้านภาษา ซึ่งแบ่งย่อยได้เป็นสามข้อ คือ

1)    ไวยกรณ์ (grammar) ไวยกรณ์ก็เป็นกฎเกณฑ์ของการเรียบเรียงคำในภาษา เบื้องต้นที่เรารู้จักกัน และที่คล้ายกับในภาษาไทยก็คือ เรื่องประธาน กริยา และกรรม  แต่ไวยกรณ์ในภาษาอังกฤษมีเรื่องหยุยหยิมมากกว่าภาษาไทยเยอะมาก ซึ่งก็เป็นปัญหาสำหรับคนไทย ผมจะพูดถึงโดยละเอียดสำหรับความสำคัญ (และไม่สำคัญ) ของไวยกรณ์ในภาษาพูดในบทที่ 20

 2)    คำศัพท์ (vocabulary) ก็แน่นอนนะครับเรื่องศัพท์ คนไทยเราก็นิยมท่องศัพท์กันอยู่แล้ว  ขอย้ำอีกครั้งว่า การเรียนคำศัพท์ในภาษาอังกฤษ ซึ่งเด็ก ๆ มักจะท่องคำแปลกันเฉย ๆ  เป็นวิธีที่ไม่ถูกต้องครับ มันใช้ได้กับศัพท์ง่าย ๆ เท่านั้นเอง เช่น dog แปลว่า หมา  วิธีที่ถูกต้องคือ

• ต้องรู้ความหมาย ไม่ใช่คำแปล ความหมายนี้มันถึงกว่าคำแปลครับ มันคือ คุณรู้ว่าคำนั้น ๆ ใช้ในสถานการณ์ไหน แล้วหมายความว่าอะไร
• ต้องรู้วิธีใช้   อันนี้ก็เกี่ยวข้องกับเรื่องไวยกรณ์  เช่น บางทีคำต้องใช้แบบเป็นคำคุณศัพท์ หรือคำกริยา เช่น interested หมายความว่า รู้สึกสนใจ เวลาใช้ก็ต้องพูดว่า  I am interested ไม่ใช่ I interested เป็นต้น
• ต้องรู้การออกเสียง  เห็นคำใหม่ ๆ อย่าไปทึกทักเอาเองว่า ออกเสียงอย่างนั้น อย่างนี้ ถ้าไม่แน่ใจ เปิดพจนานุกรมก่อนค่อยจำ  อันนี้ก็เป็นความผิดพลาดอีกอย่างหนึ่งของการเรียนศัพท์ของคนไทย ที่ไปใช้พจนานุกรมไทย-อังกฤษ บางฉบับก็ไม่มีคำอ่านให้ บางฉบับมีคำอ่านแต่ก็ไม่บอกว่าเน้นพยางค์ไหน และทุกฉบับก็ไม่มีมาตรฐานกลางว่า การใช้ภาษาไทยแทนการออกเสียงภาษาอังกฤษเป็นอย่างไร เรื่องนี้ก็เป็นส่วนที่หนังสือเล่มนี้จะมาช่วยแก้ไข ซึ่งผมจะกล่าวในบทต่อไป

3)    สำนวนของภาษาพูด   เรารู้คำศัพท์ และรู้ไวยกรณ์ ก็ยังไม่พอนะครับ  ยังต้องรู้สำนวนที่เขาใช้กันอีก  สำนวนในที่นี้ ผมไม่ได้หมายถึง สแลง (slang) อย่างเดียวนะครับ  สแลง คือ สำนวนที่พูดแล้วมีความหมายพิเศษ ไม่ตรงกับความหมายของการใช้คำนั้น ๆ โดยตรง ส่วนใหญ่ก็เป็นการใช้ในภาษาพูด หรือการใช้แบบไม่เป็นทางการ และ ก็มักเป็นการใช้เฉพาะในท้องถิ่น  ตัวอย่างเช่น คำว่า cool โดยปกติก็แปลว่าเย็น แต่ก็เอามาใช้อธิบายสถานการณ์ หรืออธิบายคนได้ แปลว่า เจ๋ง หรือเยี่ยม  อันนี้ก็เป็นสแลงของอเมริกัน ที่แผ่ขยายไปใช้กันทั่วโลกนะครับ

สแลงถือเป็นส่วนน้อยของสำนวนการพูดครับ  มีสำนวนอีกเยอะแยะที่เป็นพื้นฐานที่เขาใช้กันทั้งไป ทั้งภาษาพูด และภาษาเขียน ตัวอย่างเช่น การขอร้องให้คนช่วยพูดอย่างไร  การพูดแนะนำเส้นทางพูดอย่างไร เป็นต้น  อีกตัวอย่างหนึ่ง คือ การใช้คำคู่ต่าง ๆ ก็มีมากมาย ซึ่งบางครั้งก็มีที่ใช้พิเศษของมัน เช่น เวลาเปิดไฟ ปิดไป เขาก็พูดว่า turn on the light กับ turn off the light   ไม่ได้พูดว่า open หรือ close

สำหรับเรื่องของคำศัพท์ และสำนวนนี้ ไม่ใช่ประเด็นหลักของหนังสือเล่มนี้ ไม่ใช่ว่าไม่สำคัญ ทักษะนี้เป็นสิ่งที่ต้องสะสมกันไปไม่มีที่สิ้นสุดครับ ผมเองก็เรียนคำใหม่ ๆ สำนวนใหม่ ๆ อยู่แทบทุกวัน ผมก็เห็นว่า มีผู้ที่ตีพิมพ์ข้อมูลเกี่ยวกับคำศัทพ์ และสำนวนอยู่มากแล้ว ทั้งบนแผงหนังสือ และในอินเตอร์เนต  ผมเองก็เขียนอยู่เหมือนกัน ซึ่งผู้อ่านสามารถติดตามอ่านได้ฟรีที่ betterenglishforthai.net หรือ www.facebook.com/betterenglishforthai

1. Norway ประเทศนอร์เวย์ : ไม่ควรห่อช่อดอกไม้ก่อนจะมอบให้คนอื่น และเวลาไปบ้านคนนอร์เวย์ ควรนำของติดไม้ติดมือไปด้วย (ที่เยอรมันก็เช่นกัน)

2. Russia ประเทศรัสเซีย : ไม่ซื้อดอกไม้จำนวนคู่ให้เป็นของขวัญ เพราะเลขคู่จะใช้สำหรับคนตายแล้ว ช่อดอกไม้ที่เหมาะสมจะมี 1 ดอก 3 ดอก 5 ดอก 7 ดอก 9 ดอก เป็นต้น

3. Canada: ประเทศแคนาดา : ไม่ดื่มเครื่องดื่มแอลกฮอลล์ในที่สาธารณะ

4. Singapore สิงคโปร์ : ไม่เคี้ยวหมากฝรั่ง หรือพ่น ถุย หมากฝรั่ง / น้ำลาย ในที่สาธารณะ

5. New Zealand ประเทศนิวซีแลนด์ : อย่าบีบแตรบนท้องถนน ถึงจะจะมีแกะเดินตัดหน้า การบีบแตรบ่อยๆเป็นสิ่งที่ไม่สุภาพ หากมีอะไรฉุกเฉินหรือผิดสังเกตให้บีบแตรสั้นๆ หลายๆหน

6. Brasil ประเทศบราซิล : ห้าม "OK" ที่ บราซิล (Don't use the "OK" Gesture)

เพราะในบราซิล การทำท่าทาง "โอเค" หรือ ตกลง นั้นเป็นการแสดงอากัปกิริยาเทียบเท่าได้กับ ฟักยู ในอเมริกา (โชว์/ชูนิ้วกลาง)

สัญลักษณ์เล็กๆน้อยๆ แต่ก็เคยทำให้เป็นปัญหาระดับประเทศมาแล้ว สมัย ริชาร์ด นิกสัน (Richard Nixonมา) เยือนบราซิล ในขณะที่กำลังลงจากเครื่อง นิกสัน ได้ยกมือทำสัญลักษณ์ "โอเค" ต่อหน้ากล้องและประธานาธิบดีคนแรกของบราซิล ในการมาเยือนครั้งนั้น นิกสัน ได้รับการต้อนรับด้วย ปัสสาวะ อุจจาระ ตลอดทาง สาเหตุที่ OK ในบราซิลไม่สุภาพ ก็เพราะว่า การทำมือ OK ใช้นิ้วโป้งแตะกับนิ้วชี้ มันจะเกิดเป็นรู ซึ่งชาวบราซิลถือว่ารูที่เกิดขึ้นจาก OK เปรียบกับ "รูทวาร" หรือภาษาบราซิลคือ Cu (กู) เท่ากับด่าด่าด้วยภาษามือ เพราะฉะนั้นไปบราซิล ห้ามทำท่า OK เด็ดขาด

7. Italy ประเทศอิตาลี : อย่าสั่งเครื่องดื่ม "คาปูชิโน" ในช่วงเวลาเย็น

จริงๆแล้ว คาปูชิโน (Cappuccino) มีต้นกำเนิดมาจากประเทศอิตาลี คนอิตาลีส่วนใหญ่มักจะดื่มคาปูชิโนเฉพาะตอนเช้า พร้อมขนมปังแผ่นหรือคุกกี้ เป็นอาหารรองท้องมื้อเช้านั่นเอง ด้วยเหตุนี้ทำให้คนอิตาลีไม่ดื่มคาปูชิโนในช่วงอื่นของวัน

8. United States of America ประเทศสหรัฐอเมริกา : อย่าลืมให้ "ทิป"

ถึงจะไม่ใช่กำหนด กฎหมายว่าต้องทำ แต่ว่าการใช้ "ทิป" เป็นธรรมเนียมปฏิบัติที่ทุกคนทำกัน ไม่ว่าจะในร้านอาหาร, ร้านเสริมสวย เป็นต้น ทิปที่เหมาะสมส่วนใหญ่จะจ่ายเป็นอัตราร้อยละของค่าบริการ ราวๆ 15-20% ของค่าอาหาร

การให้ทิปในร้านอาหาร วางเงินค่าทิปไว้บนโต๊ะ แต่ต้องระวังด้วยนะคะ ถ้าเลือกจ่ายทิปเป็นเงินสด แทนการจ่ายผ่านบัตรเครดิต อย่าลืมขีดคาดช่องบรรทัดที่เว้นไว้สำหรับเติมเงินค่าทิปในใบเสร็จด้วย แต่ที่อเมริกา ห้ามจ่ายค่าทิป (ค่าน้ำร้อนน้ำชา) ให้กับเจ้าหน้าที่รัฐโดยเด็ดขาด ผิดกฎหมายร้ายแรง

9. Germany ประเทศเยอรมัน : ห้ามอวยพรวันเกิดล่วงหน้า ต้องให้พอดีวัน หรือไม่ก็หลังจากวันนั้น เพราะคนเยอรมันเขาถือเรื่องโชคลาง บอกว่าจะโชคร้ายตลอดปีถ้ามาอวยพรวันเกิดล่วงหน้า

10. China ประเทศจีน : ห้ามให้ "ร่ม" หรือ "นาฬิกา" เป็นของขวัญ

เพราะ "นาฬิกา" ในภาษาจีนจะออกเสียง "ซี่วจง" ซึ่งไปคล้ายกับคำว่า "ซุ่ยจง" ที่แปลว่า ดูใจครั้งสุดท้าย มันเป็นเรื่องอัปมงคลอย่างมาก ส่วน "ร่ม" จะออกเสียงคล้ายกับคำที่มีความหมาย "กระจัดกระจาย" ซึ่งเป็นความหมายไม่ดี คนจีนเลยไม่ชอบ จริงๆแล้วของต้องห้าม ที่ไม่ควรให้ชาวจีนเป็นของขวัญ ยังมี สาลี่ ที่เหมือนการแช่ง ผ้าเช็ดหน้า ที่คนจีนถือเพราะมันเป็นผ้าไว้ซับน้ำตา

11. Hungary ประเทศฮังการี : ห้ามชนแก้วเบียร์ หรือ เหล้า

เรื่องที่ห้ามชนแก้วนั้นเป็นวัฒนธรรมที่สืบเนื่องมาจากประวัตศาสตร์สมัยออสเตรียที่บุกมาทำสงครามกับฮังการี และในครั้งนั้น ออสเตรียเป็นฝ่ายชนะ และได้ประหารชีวิตแม่ทัพของฮังการี และฉลองด้วยการดื่มเบียร์ มีการชนแก้วกันอย่างสะใจ ทำให้ชาวฮังการีเกลียดการชนแก้วและเป็นธรรมเนียมปฏิบัติมาจนถึงทุกวันนี้

(บางทีเรื่องนี้ก็ละเอียดอ่อนเกินที่เราจะเข้าใจนะคะ)

12. Vietnam ประเทศเวียดนาม : ห้ามรับของมือเดียว (โดยเฉพาะมือซ้าย)

มีหลายประเทศที่มีข้อห้าม หรือธรรมเนียมปฏิบัติข้อนี้ เพราะ "มือซ้าย" หลายๆประเทศเห็นว่าเป็นมือสำหรับชำระล้าง เป็นมือสกปรก จึงไม่ควรรับสิ่งของใดๆ หรือหากจะใช้ ต้องใช้พร้อมกันสองมือในการรับของ

13. Netherlands ประเทศเนเธอร์แลนด์ : ห้ามให้ กรรไกร หรือของมีคม เป็นของขวัญ / อย่ายืนชิดซ้ายบนบันไดเลื่อน เพราะบางคนเร่งด่วน ควรยืนชิดขวา

จริงๆแล้ว การให้ของมีคมเป็นของขวัญ ก็เป็นสิ่งที่ไม่ควรอยู่แล้ว เพราะอันตรายแถมไม่ได้เป็นของที่สื่อถึงความจริงใจ ดังนั้นควรหลีกเลี่ยงการให้ของมีคมเป็นของขวัญ ส่วนในการยืนบนบันไดเลื่อน นี่ก็เป็นอีกหนึ่งประเทศที่มีธรรมเนียมปฏิบัติชัดเจนว่า "ซ้ายเดิน ยืนชิดขวา"

นี่เป็นแค่ส่วนหนึ่งของ "มารยาท" สิ่งที่ไม่ควรทำตอนเราไปต่างประเทศ ก็คล้ายๆ เข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตาม บางอย่างเป็นเรื่องละเอียดอ่อน เพราะเคยมีตัวอย่างให้เห็นกันแล้ว ประเทศไทยเองก็มี "ธรรมเนียมปฏิบัติ" มารยาทที่ชาวต่างชาติก็ต้องยอมรับเมื่อมาประเทศเรา ถึงจะไม่ได้ออกมาเป็นตัวบทกฏหมายบังคับให้ทุกคนต้องทำ แต่มันเป็นสามัญสำนึกที่ควรจะทำ ใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง จะได้มีความสุขในการท่องเที่ยวนะคะ

- See more at: http://travel.truelife.com/detail/3105883#sthash.O4tZHvu7.dpuf

10 นิสัยไทยๆที่ไม่ควรนำไปใช้ในต่างประเทศ

10 นิสัยไทยๆที่ไม่ควรนำไปใช้ในต่างประเทศ

 

1. มาสาย - อันนี้แย่ที่สุดเพราะคนไทยมักจะขาดระเบียบเรื่องเวลาตลอด สายนิดสายหน่อยไม่ว่ากัน แต่คนต่างชาติโดยเฉพาะชาวตะวันตกกับชาวญี่ปุ่นเค้าถือเรื่องเวลาเอามากๆๆๆๆ นัดแล้วต้องเป็นนัด ต้องมาตามเวลาเป๊ะๆ (ควรมาก่อนเวลาซัก 5-10 นาทีด้วยซ้ำ) ถ้าเค้านัด 10 โมงแต่ดันมา 10.05 นี่ก็ถือว่าสายมากแล้ว ยิ่งถ้าเป็นเวลาประชุมจะถือว่าเราขาดความรับผิดชอบและเสียมารยาทมากๆ ด้วย อันนี้เจอกับตัวเองเพราะว่าเพื่อนเคยนัดกันไปกินอาหารเย็นเป็นกลุ่มใหญ่ๆ นัด ณ เวลา 16.00 เราโผล่ไป 16.03 พอเราไปถึงที่นัดทุกคนมาหมดแล้วเหลือเราคนเดียวเลยโดนตักเตือนไปว่าอย่ามาสายอีก (เรานี่แบบเหงื่อตกไปเลย แค่สามนาทีเองอ่ะ T^T ถ้าเป็นที่ไทยถือว่าตรงเวลานะนั่น...)

 

2. ต่อคิว

- เวลาไปซื้อของ ซื้ออาหาร ซื้อตั๋ว ช่วยหันไปดูหน่อยว่าเค้าเข้าคิวกันตรงไหน เพราะว่าบางที่เค้าจะให้ยืนรอห่างๆ แล้วพอถึงคิวเราค่อยเดินเข้าไปจ่ายเงิน

- อย่าเดินไปแซงคิวคนอื่นเพราะว่าอาจโดนคนที่ต่อคิวอยู่เดินมาต่อว่าเอาได้ แล้วที่แย่มากๆ ที่เราเคยเห็นคือเข้าคิวคนเดียวแล้วเจอเพื่อนหรือคนรู้จักดันให้เค้ามาในคิวเฉยเลย (เคยเห็นฝรั่งด้านหลังเดินเข้ามาต่อว่าแบบจะจะ บางที่เค้าก็มีเจ้าหน้าที่ดึงคนแซงออกจากคิวด้วย)

- ที่ต้องระวังคือการขึ้นรถบัสหรือรถไฟอย่าวิ่งไปแซงคนข้างหน้าเพราะว่าเค้าจะต่อแถวกันขึ้นไป บางที่แม้ว่าจะไม่มีการต่อแถวรอรถแต่ว่าคนที่จะขึ้นรถจะจำคนที่มาก่อนแล้วเดินตามคนๆ นั้นไม่แซงคนที่มารอก่อนอีกต่างหาก เป็นระเบียบกันสุดๆ ยังไงช่วยเคารพกฏการต่อแถวอย่าแซงคิวคนอื่นด้วยนะคะ

 

3. การกินอาหาร

- คนไทยมักจะกินอาหารด้วยการสั่งมาแล้วกินด้วยกัน แต่ว่าประเทศอื่นๆ เค้ากินจานใครจานมัน ไม่มีการแชร์กัน เวลาก่อนสั่งอาหารควรจะดูโต๊ะข้างๆ ก่อนว่าเค้ากินกันยังไง ถ้าเค้าสั่งมาแล้วแชร์กันได้ก็สั่งไป แต่ว่าถ้ากินแยกจานกันเราก็ไม่ควรสั่งมาแชร์กัน แยกสั่งจานใครจานมันไป (ตักแบ่งชิมกันได้ไม่แปลกแต่อย่าเอาวางไว้ตรงกลางแล้วกินด้วยกันแบบไทยๆก็พอค่ะ) 

- น้ำดื่มบนโต๊ะ ก่อนหยิบดื่มควรดูให้ดีๆว่าแก้วน้ำของเราอยู่ฝั่งไหน อย่าหยิบของคนข้างๆ มาดื่มเพราะว่ามันเสียมารยาทมากๆ อย่างที่บอก ฝรั่งเค้าถือมากเรื่องอาหารของใครของมัน ไม่ใช่แบบไทยๆที่เป็นเพื่อนกันแล้วก็หยิบน้ำเค้ามาดื่มได้หน้าตาเฉย

- เรื่องการกินอาหารให้หมดจาน อันนี้แล้วแต่ละประเทศว่าธรรมเนียมเค้าเป็นยังไง บางประเทศเราต้องกินอาหารให้หมดจานเพื่อให้เจ้าของบ้านภูมิใจว่าเค้าทำอาหารอร่อย แต่บางประเทศเราต้องเหลืออาหารไว้เล็กน้อยเป็นการขอบคุณเจ้าของบ้าน (มีเพื่อนเคยเล่าให้ฟังว่าเคยไปกินข้าวเย็น เจ้าของบ้านทำอร่อยมากเค้าเลยกินหมดจาน เจ้าของบ้านเห็นเลยเติมให้อีกเรื่อยๆ เค้าก็กินหมดเรื่อยๆ ที่ไหนได้ประเพณีบ้านนี้ถ้าอิ่มแล้วต้องเหลืออาหารไว้ที่จานเล็กน้อยแล้วรวบมีดกับส้อมเพื่อเป็นการขอบคุณ ถ้ากินหมดเจ้าของบ้านจะเติมให้อีกเพราะคิดว่าแขกยังไม่อิ่ม เล่นเอากินกันจนจุกเลย) ถ้าจะให้ดี ค่อยๆกินช้าๆ แล้วดูคนที่อิ่มก่อนว่าเค้าทำกันยังไง ไม่อย่างนั้นเราอาจทำเรื่องเสียมารยาทโดยไม่รู้ตัวได้

- ถ้าไปงานปาร์ตี้แล้วมีอาหารบุฟเฟ่ เวลาตักอาหารให้ตักพอกินอิ่มในรอบเดียว อย่าเดินหลายรอบยกเว้นว่าจะหิวจริงจัง (ไม่ควรตักอาหารพูนจานด้วย เพราะจะทำให้เราดูตะกละมาก)

- ห้ามนำอาหารจากนอกร้านเข้ามานั่งกินในร้านอาหาร ห้ามเอาน้ำจากร้านนึงไปร้านนึง เข้าร้านเครื่องดื่มต้องซื้อของที่นั่น นั่งฟรีไม่ได้ เวลาเข้าร้านขายของหรือห้างสรรพสินค้าบางที่ห้ามนำอาหารและเครื่องดื่มติดเข้าไปอีกต่างหากต้องดื่มกินให้เรียบร้อยก่อน

- การดมอาหาร อันนี้เคยมีเพื่อนชาวแอฟริกันเล่าให้ฟังว่าสิ่งที่แย่ที่สุดคือการสูดดมอาหารก่อนกิน ถ้ามีคนยื่นอาหารให้แล้วดมอาหารนั้น เค้าจะไม่กินเลย (คล้ายๆกับว่าทำให้อาหารสกปรก) แต่บางประเทศอย่างเช่น อิตาลี คนอิตาลีดมทุกอย่างก่อนกินเพราะถือว่าทำให้เจริญอาหาร ยังไงไปอยู่ประเทศไหนก็ทำตามประเพณีประเทศนั้นๆ ดีที่สุด

 

4. เดินข้ามถนน 

- ควรข้ามที่ทางม้าลายจะปลอดภัยที่สุดเพราะต่างประเทศส่วนใหญ่คนขับเค้าจะหยุดรถให้คนที่ข้ามทางม้าลาย (ยกเว้นอิตาลีกับฝรั่งเศสที่ค่อนข้างขับรถดุดันต้องระวังทั้งบนทางม้าลายและบนถนนทั่วไป)

- พอรถหยุดแล้วให้รีบข้ามแล้วพยักหัวขอบคุณเล็กน้อยเป็นมารยาท อย่าข้ามถนนไปคุยไป

- ถ้าข้ามถนนตรงป้ายไฟเขียวไฟแดง บางที่ต้องกดปุ่มสัญญาณก่อนแล้วไฟจะเปลี่ยนเป็นสีแดงให้ อย่ายืนรอแบบไร้จุดหมายเพราะรถจะไม่หยุดให้แน่นอน

- ไม่ควรข้ามถนนตัดหน้ารถยนต์แบบที่ทำบ่อยๆ ในไทย เพราะถ้าโดนรถชน คนผิดคือเราเต็มๆ ที่ไม่ข้ามถนนตรงทางม้าลาย

 

5. ขับรถ

- การขับรถในต่างประเทศนั้นเค้าจะเคารพกฎจราจรมากๆ เนื่องจากแทบทุกถนนจะมีกล้องวงจรปิด(แบบที่มีกล้องจริงๆ ไม่ใช่กล้องปลอมแบบในไทย) เอาไว้จับคนขับรถผิดกฎ ณ ทุกเวลาทุกสถานที่ ดังนั้นถ้ามาเที่ยวต่างประเทศหรืออยู่ต่างประเทศแล้วอยากจะขับรถ ให้ศึกษากฎจราจรของประเทศนั้นๆ ไว้ก่อนจะได้ไม่ขับผิดกฏแล้วโดนปรับ

- ไม่ควรขับรถเร็วเกินกำหนด ตรงที่การจราจรติดขัดจะมีป้ายสัญญาณเตือนเรื่องอัตราเร็วของการขับรถไว้เป็นระยะๆ ให้คอยสังเกตแล้วลดความเร็วลงตามที่กำหนด อย่าคิดว่าไม่มีตำรวจแล้วจะซิ่งแค่ไหนแบบที่ขับในไทยก็ได้เด็ดขาด เพราะอย่างที่บอกไว้คือเค้ามีกล้องวงจรปิดที่จะถ่ายรูปเราตอนที่ขับรถเร็วเกินกำหนดส่งไปที่บ้านเพื่อให้มาจ่ายค่าปรับ แล้วค่าปรับก็ไม่ใช่ถูกๆ แบบในไทยด้วย ถ้าขับรถผิดกฎบ่อยๆ โดนปรับบ่อยๆ ก็มีสิทธิโดนยึดใบขับขี่ได้อีกต่างหาก

- ห้ามขับรถแซงซ้ายแซงขวา ถ้าแซงรถคันข้างหน้าแล้วให้กลับเลนเดิม อย่าขับปาดหน้าคนอื่น พยายามขับรถอยู่ในเลนเดียว ห้ามขับฉวัดเฉวียนแบบในไทยที่สามารถแซงจากทางขวาข้ามเลนไปข้ามเลนมาเด็ดขาด เพราะถ้าหากเกิดอุบัติเหตุ เราต้องตกเป็นคนผิดอย่างแน่นอน 

- การจอดรถ ก่อนจอดต้องดูก่อนว่าเป็นที่ที่จอดได้หรือเปล่า? มีสัญญาณอะไรบอกหรือไม่ว่าเป็นเขตห้ามจอด ถ้าจอดในที่ที่ต้องจ่ายเงินก็ต้องไปจ่ายเงินแล้วโชว์ตั๋วค่าจอดรถไว้ที่หน้ากระจก (ใส่ไว้ในรถให้คนตรวจเห็นชัดๆ) ถ้าจอดผิดที่หรือจอดรถแล้วไม่ยอมจ่ายเงิน จะมีเจ้าหน้าที่เดินมาตรวจแล้วแจกใบสั่งให้ไปจ่ายค่าปรับ (แพงกว่าค่าจอดรถอีกหลายสิบเท่า) อย่าจอดรถซ้อนคันหรือจอดรถส่งเดชไม่ดูตาม้าตาเรือนอกเวลาราชการเพราะคิดว่าเจ้าหน้าที่กลับบ้านหมดแล้วแบบในไทย ยังมีเจ้าหน้าที่นอกเวลาคอยจับผิดคนอีกเยอะ

 

7. ทิป หลังจ่ายเงินค่าอาหารแล้วบางประเทศเค้าถือเป็นข้อกำหนดเลยว่าเราต้องให้ทิปอย่างน้อย 10% ของค่าอาหาร (เช่นในอเมริกา) บางประเทศถ้าไม่ยอมจ่ายจะถือว่าเป็นการเสียมายาทแม้ว่าจะไม่ได้เป็นข้อกำหนดตายตัว (เช่นในยุโรป) ดังนั้นก่อนลุกออกจากโต๊ะ ดูโต๊ะอื่นๆว่าเค้าจ่ายทิปกันหรือเปล่าอย่ากินเสร็จจ่ายเงินแล้วเดินออกจากร้านไปเฉยๆ

 

8. น้ำมูก ที่อังกฤษถ้าเป็นหวัดหรือว่าน้ำมูกไหลเพราะอากาศเปลี่ยนให้สั่งน้ำมูกทันที ห้ามสูดน้ำมูกเด็ดขาด เพราะอันนี้ถือว่าเป็นการเสียมารยาทมากๆ ที่สูดน้ำมูกกลับเข้าจมูกไป คนอังกฤษเป็นหวัดตลอดเวลาเค้าจะมีทิชชู่หรือผ้าเช็ดหน้าพอมีน้ำมูกนิดหน่อยก็สั่งทันที ทุกที่ทุกเวลา (แต่คนไทยเรามักจะไม่ค่อยชอบสั่งน้ำมูกต่อหน้าคนอื่น ส่วนใหญ่จะสูดกลับเข้าไปแล้วฝรั่งบอกว่ามันเสียมารมาทมากๆเลย ส่วนเราก็คิดว่าสั่งน้ำมูกต่อหน้าคนอื่นสิที่เสียมารยาท แต่ก็อย่างว่าเราอยู่ประเทศเค้าก็ต้องทำตามกฎของเค้าอยู่ดี)

 

9. ต่อราคาของ ข้อนี้ถ้าไปร้านที่เจ้าของไม่ได้ขายเองก็ไม่ควรไปต่อราคาเพราะเด็กในร้านก็เป็นลูกจ้าง ขายเฉพาะสินค้าตามราคาป้ายเท่านั้น จะไปต่อของลดราคากับเค้าแบบในไทยไม่ได้ ในต่างประเทศส่วนมากราคาของต่างๆ ขายตามป้ายไม่มีการลดราคาใดๆ (ยกเว้นที่จีน อันนี้ต่อได้ต่อไปบอกสิบหยวนจ่ายสองหยวนยังมีเลย)

 

10. รองเท้า ถ้าได้ไปบ้านเพื่อนหรือไปบ้านคนรู้จักในต่างประเทศ บางบ้านเค้าใส่รองเท้าในบ้านเราก็ใส่เข้าไปได้เลย อย่าไปถอดรองเท้าแล้วเดินเท้าเปล่าเข้าบ้านเค้าเพราะธรรมเนียมต่างกัน แต่บางบ้านเค้าก็จะมีรองเท้าให้เปลี่ยนเราก็เปลี่ยนไป ยังไงก็ต้องถามเจ้าบ้านก่อนว่าจะให้ถอดหรือจะให้ใส่อันนี้ต่างบ้านก็ปฏิบัติต่างกัน 

 

ถ้าใครเจอเหตุการณ์อะไรในต่างประเทศที่เจ้าของประเทศเค้าบอกว่าไม่ควรทำก็อย่าลืมแบ่งปันกันด้วยนะคะ เพราะอยากรู้มากค่ะว่ายังมีเรื่องไหนอีกที่ชาวไทยทำแล้วคนฝรั่งเค้ารู้สึกตะขิดตะขวงใจ 

ข้อควรปฏิบัติและไม่ควรปฏิบัติในวัฒนธรรมไทย

ข้อควรปฏิบัติและไม่ควรปฏิบัติในวัฒนธรรมไทย : THE DO’S AND DON’TS ACCORDING TO THAI CULTURE

เทคโนโลยีที่ทันสมัยในปัจจุบันทำให้การติดต่อสัมพันธ์ระหว่างประชากรโลก เป็นไปด้วยความรวดเร็ว โอกาสติดต่อกับกลุ่มคนที่อยู่ในความเชื่อ หรือวัฒนธรรมที่แตกต่างจากตนเกิดขึ้นได้ง่ายจนแทบไม่ทันรู้ตัว(อ่านรายละเอียดเพิ่มเติม)

เทคโนโลยีที่ทันสมัยในปัจจุบันทำให้การติดต่อสัมพันธ์ระหว่างประชากรโลก เป็นไปด้วยความรวดเร็ว โอกาสติดต่อกับกลุ่มคนที่อยู่ในความเชื่อ หรือวัฒนธรรมที่แตกต่างจากตนเกิดขึ้นได้ง่ายจนแทบไม่ทันรู้ตัว ดังนั้นหากคนมีความรู้ ในวัฒนธรรมที่แตกต่างก็จะนำไปสู่ความเข้าใจกันมากขึ้นและส่งเสริมการอยู่ร่วมกันอย่างสันติ กระทรวงวัฒนธรรมจึงจัดทำข้อมูลเบื้องต้นเกี่ยวกับวัฒนธรรมไทยเพื่อประโยชน์แก่ผู้สนใจ

ศาสนา

๑. เมื่อไปวัดในพุทธศาสนาควรแต่งกายสุภาพเรียบร้อย อนุญาตให้สวมรองเท้าเดินรอบอุโบสถ/โบสถ์ แต่ต้องถอดรองเท้าก่อนเข้าอุโบสถ/โบสถ์ และบริเวณที่มีป้ายบอกแสดงไว้

๒. ในกรณีของศาสนาอื่น ให้ปฏิบัติตามประเพณีปฏิบัติของศาสนานั้น ๆ

๓. มีกฎข้อห้ามของสงฆ์มิให้สัมผัสกับสตรี ดังนั้น สตรีไม่ควรอยู่แนบชิดพระสงฆ์หรือมีการสัมผัสใด ๆ หากต้องรับสิ่งของใดจากพระสงฆ์ ควรรอให้พระสงฆ์วางของสิ่งนั้นก่อนแล้วจึงหยิบของสิ่งนั้น และเมื่อต้องการถวายสิ่งของแด่พระสงฆ์ ให้วางลงบนผ้าที่พระสงฆ์วางแผ่ไว้ให้

๔. การปีนป่าย นั่ง หรือพิงพระพุทธรูปไม่ว่าจะองค์ใหญ่หรือเล็ก ชำรุดหรือไม่ องค์จริงหรือองค์จำลอง ถือว่าเป็นการกระทำที่แสดงถึงความไม่เคารพวัตถุทางศาสนา หากต้องการถ่ายรูปกับพระพุทธรูปใด ๆ ควรอยู่ในกริยาที่สงบและให้ความเคารพต่อพระพุทธรูป

๕. การวางพระพุทธรูปควรวางไว้ในที่เหมาะสม โดยปกติชาวไทยนิยมตั้งพระพุทธรูปไว้บนที่สูง การตั้งหรือวางพระพุทธรูปไว้กับพื้นห้อง เชิงบันได ใต้โต๊ะ ใต้เตียง ใต้เก้าอี้ ในห้องน้ำ หรือพื้นสนามเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ เพราะถือว่าเป็นการไม่ให้ความเคารพ

๖. การจำหน่ายพระพุทธรูปมีเจตนาเพื่อให้บุคคลนำไปสักการบูชา มิใช่เพื่อวัตถุประสงค์อื่นใด เพราะพระพุทธรูปถือเป็นตัวแทนของพระพุทธเจ้า นอกจากนี้การใช้พระพุทธรูปเป็นเครื่องหมายการค้า เช่น ขนม เครื่องดื่ม เครื่องดองของเมา เครื่องเล่น หรือมีภาพพระพุทธรูปไปประทับ ปรากฎอยู่กับวัตถุที่เป็นของใช้สอยทั่วไปในชีวิตประจำวันของบุคคลเช่น รองเท้า ถุงเท้า ชุดว่ายน้ำ ชุดชั้นใน เป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ

๗. พระพุทธรูปเป็นสิ่งเคารพสูงสุดอย่างหนึ่ง จัดสร้างเพื่อสักการบูชา ประเทศไทยจึงมีกฎหมายหลายฉบับที่ให้ความคุ้มครองพระพุทธรูป เช่นการนำพระพุทธรูปออกนอกประเทศไทยโดยไม่ได้รับอนุญาต ถือเป็นความผิดตามกฎหมาย หากฝ่าฝืนระวางโทษตามกฎหมายกำหนด

๘. การกระทำการใด ๆ แก่สิ่งที่เคารพ นับถือ หรือสถานที่อันเป็นที่เคารพในทางศาสนาของหมู่ชนใด อันเป็นการเหยียดหยามศาสนานั้น เป็นการกระทำที่ผิดกฎหมายอาญา มาตรา ๒๐๖ ระวางโทษจำคุกตั้งแต่ ๑ – ๗ ปี

๙. การก่อให้เกิดความวุ่นวายขึ้นในที่ประชุมศาสนิกชนเวลาประชุมกัน นมัสการ หรือกระทำพิธีกรรมตามศาสนาใด ๆ โดยชอบด้วยกฎหมาย ถือเป็นการกระทำที่ผิดกฎหมายอาญา มาตรา ๒๐๗ ระวางโทษจำคุกไม่เกิน ๑ ปี

๑๐. การแต่งกายและแสดงตนเป็นนักบวชในศาสนาต่าง ๆ โดยมิชอบเป็นการกระทำที่ผิดกฎหมายอาญา มาตรา ๒๐๘ ระวางโทษจำคุกไม่เกิน ๑ ปี

พระมหากษัตริย์

๑. สถาบันพระมหากษัตริย์เป็นที่เคารพสักการะ การละเมิดใด ๆ ไม่ว่าต่อหน้าหรือลับหลังถือเป็นความผิดตามรัฐธรรมนูญ

๒. การแสดงความเคารพต่อสถาบันพระมหากษัตริย์เป็นสิ่งที่พึงปฏิบัติ

๓. การยืนถวายความเคารพระหว่างเพลงบรรเลงสรรเสริญพระบารมีเป็นสิ่งที่พึงปฏิบัติ

๔. เมื่อเข้าไปในเขตพระราชฐานควรแต่งกายสุภาพเรียบร้อย ห้ามมิให้สวมเสื้อไม่มีแขน กางเกงขาสั้น หรือรองเท้าแตะ

ขนบธรรมเนียมประเพณีของสังคม

๑. ชาวไทยทักทายกันและกันโดยการไหว้

๒. ชาวไทยถือว่าศีรษะเป็นของสูงจึงไม่ควรแตะต้องศีรษะของผู้ใด หากบังเอิญพลาดไปแตะศีรษะของผู้ใด ควรกล่าวคำขอโทษโดยเร็ว

๓. ชาวไทยถือว่าเท้าเป็นของต่ำจึงไม่ควรยกเท้าพาดบนโต๊ะ เก้าอี้ หรือใช้เท้าชี้คนหรือสิ่งของใดๆ

๔. การแสดงความรู้สึกทางเพศอย่างเปิดเผยในที่สาธารณะ ถือเป็นสิ่งที่จะไม่ได้รับการยอมรับในวัฒนธรรมไทย

๕. การแสดงธงชาติไทยไว้ที่สิ่งบรรจุ หีบห่อ หรือสินค้าใด ๆ ที่มิได้มีลักษณะเป็นการเหยียดหยามให้ทำได้โดยสมควรเฉพาะ ๑) เป็นการกระทำโดยหน่วยงานของรัฐ ๒) เป็นการกระทำทางการพาณิชย์โดยได้รับความเห็นชอบจากราชการอย่างถูกต้องแล้วตามกฎหมายเรื่องธงชาติ

๖. การละเล่นในเทศกาลสงกรานต์หรือเทศกาลประเพณีต่าง ๆ ของไทยควรกระทำเพื่อสืบทอดธรรมเนียมปฏิบัติที่ดีงามและแสดงออกถึงความปรารถนาดีและเจตนาบริสุทธิ์ เช่นควรใช้น้ำสะอาด และภาชนะบรรจุที่เหมาะสมในประเพณีสงกรานต์ และไม่ควรเล่นน้ำสงกรานต์กับผู้ที่แสดงให้เห็นว่าไม่มีความประสงค์จะเล่น เป็นต้น